Bazen insanın içinde öyle bir sessizlik olur ki, en yüksek sesler bile ona ulaşamaz. Bir kalbin yorgunluğu, bir ruhun kırgınlığı vardır orada. Dünya dönmeye devam eder, insanlar koşar, ışıklar yanar, şarkılar çalar… Ama senin içinden bir şeyler çoktan susmuştur. O an işte, insan kendine şu soruyu sorar: “Neyin uğruna yaşamalıyım ben?” Hayat boyunca bir şeylerin peşinden koşarız. Birilerini mutlu etmek, bir yere yetişmek, bir başarıya ulaşmak, bir eksik yanımızı tamamlamak isteriz. Ama çoğu zaman, koşarken unuturuz: Asıl değerli olan şey, varmak değil, giderken kim olduğumuzdur. Bir gün biri gelir, sadece bir gülümsemesiyle içimizdeki bütün kırıkları onarır. Bir gün biri gider, ardında koca bir boşluk bırakır. Bir gün bir kelime, bir dua, bir bakış insanın içini öyle ısıtır ki, o an bütün dünyaya bedel olur. Ve işte o zaman anlarsın bu dünyada uğruna yaşanacak şeyler büyük değil, küçüktür aslında. Bir annenin elini tutmak mesela. Bir dostun “iyiyim” derken gözlerindeki yorgunluğu fark etmek. Bir çocuğun saçını okşarken içindeki masumiyeti hissetmek. Bir kalbi kırmamak için susmak. Bir yabancıya bile gülümsemek… Bunlar küçük görünür ama insanı insan yapan şeylerdir. Bazen bir vedada, bazen bir dua arkasında, bazen sessizce yapılan bir iyilikte saklıdır “değer”.Çünkü dünya öyle hızlı, öyle gürültülü bir yer ki, çoğu insan kalbini duyamaz hale gelir. Ama sen durup dinlersen, yüreğinin içinde hep aynı ses fısıldar: “İyilik, sevgiden doğar. Ve sevgi, hiçbir zaman boşa gitmez.” Birine gönülden bir şey vermek, karşılık beklemeden… Birinin acısını, sanki kendi acınmış gibi hissedebilmek… Kırılmadan affetmek, incinmeden sevmek… İşte bunlar dünyada uğruna yaşanacak şeylerdir. Kimi zengin olur ama huzuru yoktur, kimi yalnız yaşar ama içi sevgiyle doludur. Kiminin evi küçüktür ama kalbi geniştir, kiminin dünyası büyüktür ama kalbi ıssız. Değer, sahip olduklarında değil, hissettiklerinde saklıdır. Belki bir akşamüstü, gün batarken, pencerenin önünde çayını yudumlarken anlarsın bunu. O sessizlikte kalbinin içinden bir cümle geçer: “İyi ki bazı şeyler için kalbim yorulmuş.” Çünkü o yorgunluk, seni insana dönüştürür. Hayatta bazı şeyler var ki, onlara emek vermeye değer. Bir kalbin güvenini kazanmaya, bir iyiliğin sessiz tanığı olmaya, bir duayı içtenlikle etmeye… Ve en önemlisi, kendi iç dünyanı kirletmemeye. Ne kadar kırılmış olursan ol, ne kadar yorulmuş, ne kadar umudunu yitirmiş olursan ol… İçinde hâlâ iyi bir taraf kaldıysa, işte o senin en büyük zenginliğin. Dünya değişir, insanlar değişir, zaman geçer… Ama içindeki o iyilik, seni hep insan tutar. Bir gün herkes gidecek, bir gün her şey bitecek. Ama ardında bir dua, bir tebessüm, bir güzellik bırakabilirsen, işte o zaman gerçekten yaşamış olacaksın. Çünkü dünya, ne kadar büyük görünse de, kalbinin içindeki kadar bir yerdir. Ve orada, neyin uğruna yaşadığın yazılıdır. Vesselam…