Hayatta bazı şeyler var ki, ne kadar isterseniz isteyin geri alamazsınız. Söylenmiş bir söz mesela. Ağızdan bir kere çıkar, sonra ister bin kere özür dileyin, o sözcük çoktan yerini bulmuştur. Kalbe mi saplanır, kulağın içinde mi çınlar, bilemezsiniz. Ama bir kere duyulmuştur. Bir bakış da öyledir. Sevgiyle bakan gözlerin bir gün boş baktığını görmek… İşte onun da dönüşü yoktur. Çünkü bir kere hissedersiniz "artık eskisi gibi değil" duygusunu. Ve bu his, bir elin izi gibi kalır ruhunuzda. Zaman da geri gelmez. Geç kaldığınız bir an, kaçırdığınız bir otobüs, sarılamadığınız bir anne, babaya söylenmemiş bir "seni seviyorum"... Onların hepsi geri dönüşü olmayan şeylerin sessiz sitemidir. Her gün hayatın bir yerinde tekrar hatırlatılırlar size; bir şarkıda, bir kokuda, bir boşlukta. Bazen insanlar gider, Ama vedasız. Bir tartışma sonrası kapı kapanır ve bir daha hiç açılmaz. Siz hâlâ cümlelerinizi toparlamaya çalışırken, onlar çoktan başka bir hayata adım atmıştır. Geri dönerler mi diye beklersiniz, ama bilirsiniz: Bazı gidişlerin dönüşü olmaz. Olmamalıdır da belki.En çok da büyümek geri dönüşsüzdür.Bir çocukluk kahkahasını bir daha aynı masumiyetle atamazsınız.Birine sonsuz güvenemezsiniz artık.Kırıldıkça öğrenirsiniz, öğrendikçe soğursunuz. Hayat, geri dönüşü olmayan anlarla büyür. Ve biz, her "keşke"yle biraz daha olgunlaşırız. Bu yüzden bazı şeyleri zamanında yapmak gerek. Seviyorsan söyle, özlüyorsan ara, kırdıysan özür dile, affetmek istiyorsan bekletme. Çünkü bazı şeyler, sadece bir kere mümkündür. Ve o fırsat kaçtı mı geriye sadece "keşke" kalır.