Her insanın hayatında düstur edinmesi gereken en önemli sözlerdendir; “Acelecilik Sabırsızlık İyi Değildir!” İnsan ne vakit acelecilik ve sabırsızlıkla kestirme yollar arasa, Yolunu uzatır hiç varmadan farkına… Ne vakit öfke ile sitemlerle, kahırlarla hırslarla çıksa yola, Kendi kendine zulm eden olarak geri döner nice zararlarla, ziyanlarla… Oysa sabır ve sakinlik içinde, bir küçük tebessümle ve sözün en güzelini söyleyen olmaya Gönül vermekle, Nice Karanlıklar’ın seyri değişir de Aydınlıklar’a ulaştırılır. … Nitekim İnsan, önceden gönderdiklerini, sonradan yaşayandır! Ve her kim ne ekerse, onu biçecektir vakit saat gelince… Rüzgar ekenin fırtına biçtiği gibi, Nefs bahçesine Gönlün’ü ekenin de, hasadı Aşk olur! Lakin Gönül tohumlarının filizlenmesi, Nefs bahçesi arındırılmışsa mümkündür. Ve tam da O An’da, Tohum buluşmuşsa Toprakla, Ve Can suyu da verildiyse sürdürülebilir bir devamlılıkta, İşte o vakit Seyreyle Sabırla, Nasıl erişilir tohumdan ağaca… … Peki kolay mıdır Gönül’ü sabrettirmek? En Derinden inanmadan, Mümkün mü tohumları ekmek üzere emek vermek? Aşıktan öte, maşuktan ziyade, Aşk olmak üzere safsade’ce; T-anık O-lur H-akk’a U-ğurlanan M-aşuk Gözü kaymadan ve şaşmadan Gönül vermişse Sabır ile… Ve Huşu içinde kendinden geçerken de, Bir Tek Aşk kalmıştır, Hiç’sizce! Böylece; Ezelden Ebede sonsuz bir döngüde, Tohum, taşıyandır tüm hakikati, Öz’ün Öz’ünde!