Fatih BABAOĞLU

YANGIN VAR

E-Posta : okmbeysehir@hotmail.com

Haydi bakalım deyip, konu komşu, çor çocuk, evladı iyal doluştuk arabalar dağlara vurduk kendimizi. Hedef Anamas. Mavinin, yeşilin bütün tonları arasında güle oynaya hedefimize vardık: Pınar Gözü.

Serin bir hava “hoş geldin!” diye kucakladı ilk. Yanımızda getirdiğimiz nevalelerimizi indirir indirmez doğruca dağın yüreğinden fışkıran pınara koştuk. İddia belliydi buz gibi suya 1 dakikadan fazla elini sokacak babayiğit var mı? Neyse sözü fazla uzatmayalım. Çünkü gördüğümüz güzellikleri anlatmaya başlasak ciltler dolusu kitaplar almaz. Yemeklerimizi yedikten sonra keyif faslına geçip önce semaverde bir güzel demlenen çaylarımızı içip ardından kahvelerimizi içmeye koyulduk. Bu yazıyı yazmaya vesile olan olay o anda vuku buldu. Kanadı ateş renginde olan bir kelebek aramıza gelip kondu.

Çocuklar fotoğraf çekme yarışına girdi, kelebek elden ele gezdi falan detayları geçelim nihayetinde kelebek fakirin eline kondu.

Benim hatun başta, diğer komşu hanımlar; “kesin bunun için bir şeyler yazarsın” deseler de çoktan bu yazılar yüreğimize düşmeye başlamıştı.

Şimdi diyeceksin ki, “Ne yapalım bir kelebek konduysa ellerine? Buradan anlamamız gereken ne?” Dur dur hemen celallenme. Kelebek usulca, “Yangın var!” diye fısıldadı sanki. Anlamadım bu hâl niye böyle. Neyse kalkıp gürül gürül akan kar suyuna elimi uzattım. Uzatmamla çekmem bir oldu. Ateş gibi yanıyordu buz gibi akan su.

Nihayet günün sonunda eve geldim. Yoğun oksijenin verdiği rehavet, yolun yorgunluğu deyip tam şekerleme yapacakken kızım Gülce bitiverdi başucumda, “Kalk baba Ahmet kitapları indiriyor!”

Neyse sözü fazla uzatmayayım Ahmet misafir odasındaki 3. Nolu kitaplığımızın boyu yetiştiği kısmındaki kitapları indirmiş, eline geçirdiği bir kalemle onları karalamakla meşgulken yakaladık. Elindeki karaladığı kitap ise Salih Baba Divanı… Karaladığı sayfadaki başlık ise “Yangın Var”

“Yetiş ey keştibânım büsbütün deryada yangın var

Yetiş ey kaptanım deryanın hepsinde yangın var

Değil derya yalınız cümle hep sahrada yangın var”

Ne deryası bütün çöllerde yangın var

…

Nice yıl hasret-i hicran oduyla yaktı Kenan'ı

Yıllarca ayrılığın hasretinin ateşiyle yaktı Kenan elini

Yanan Yakûb değil gör Yûsuf u Zelha'da yangın var

O yanan Hazreti Yakup değil Züleyha’da ve Zeliha’da yangın var.

…

Üst üste kaç kere okudum bu şiiri bilmiyorum. Harfler birer alev oldu hücre hücre kavurdu beni. Nefes alamadığımı hissettim o an. Balkona koştum gördüm ki şehirde yangın var! Gerisin geriye girdim. Bütün kitaplıklara bakmadan bu haletiruhiyeden sıyrılmak için televizyonun karşısına geçtim, ekranlarda yangın var! Yanıp kül olacağım sırada anam yetişti imdadıma. “Gel” dedi, “Seni bi okuyayım. Nazar değmiştir!”

Anam okudukça rahatladım. Neden sonra kalkıp Ahmet’in dağıttığı kitaplığa geri döndüm. Tam kitapları yerine yerleştiriyordum ki bir kağıt parçası düştü kitabın birisinin içinden. Hayati Vasfi Taşyürek merhumunun bir şiiri vardı içinde.

Uykular Besmelesiz

Düşlere nazar değdi

Tüm gövdeler dengesiz

Başlara nazar değdi

Bülbül küllük hastası

Kanarya dans ustası

Güvercin şer postası

Kuşlara nazar değdi.

Gerdeklerde çile var,

Nikahlarda hile var

Kaç mutlu aile var

Eşlere nazar değdi